| 4. Opis geostanowiska: | Występuje tu około 50 skałek wysokości 2-8 m, zbudowanych z piaskowców dolnojurajskich. Zgrupowane są one w dwóch kompleksach - wschodnim i zachodnim, oddalonych od siebie o około 100 m. W kompleksie zachodnim, na długości około 70 m, występuje 10 dużych skałek i kilka mniejszych występów skalnych. Najdalej na zachód wysunięta baszta ma wysokość 6 m. Największa jest trzecia od zachodu skałka w kształcie kazalnicy wysokości prawie 10 m. Na uwagę zasługuje również skałka w kształcie grzyba o wysokości 8 m. Pozostałe skałki mają w większości kształt kazalnic o wąskich podstawach przykrytych szerszymi czpkami. W zespole tym opisano trzy jaskinie: "Jama Agi", "Tomkowa Dziura" i "Schronisko Sympozjalne" (Urban, 1986b). Na ścianach skałek można obserwować formy erozyjne takie, jak powierzchnie komórkowe, jamy sklepione łukowato, oddzielone od siebie żeberkami lub koluminkami. Swoistą cechą skałek są poszerzone szczeliny ciosowe, które tworzą kolumny i wydłużóne okna.
We wschodnim kopleksie skałek występuje około 20 dużych form. Mają one kształt kazalnic wydłużonych równolegle do rozciągłości stoku, o wysokości 3-5 m. Jedynie w zachodniej części kompleksu występują 2 baszty wysokości 6-7 m.
W profilu skałek, idąć od dołu, obserwuje się następującą sekwencję: piaskowce gruboławicowe, piaskowce płytowe i piaskowce gruboławicowe. Takiej właśnie sekwencji skałki zawdzięczają swój kształt, gdyż środkowy, płytowy człon był bardziej podatny na erozję. Te osobliwe formy wietrzenne powstały w plejstocenie. Głównym czynnikiem erozyjnym (w okresie ostatniego zlodowacenia i holocenu) była erozja eoliczna i linearna erozja wód powiezrchniowych i podpowierzchniowych. W pierwszym etapie doszło do wypreparowania bardziej zsylifikowanych partii skalnych, a w drugim etapie, wykorzystując spekania cosowe i strefy uskokowe, ufokształtowane zostały poszczególne formy skalne - gzymsy, ambony czy grzyby (Lindner, 1972, Aleksandrowicz & in., 1975, Urban 1996a, b, Urban & Wróblewski, 1999).
W niższej części profilu skałek, w piaskowcach dominuje warstwowanie poziome i kopułowe przekątne, któremu towarzyszą zestawy taularnego warstwowania przekątnego. Struktury te wskazują na sedymentację w strefie przyboju wyższego przybrzeża (Pieńkowski, 2009). Zestawy warstwowania tabularnego reprezentują nieco płytszą strefę, gdzie, po sztormach, powstawałyzmarszczki prądowe i fale piaskowe wędrujące w stronę lądu. Nieregularne powierzchnie erozyjne sa zapisem kopalnych prądów sztormowych i rozmywających. W wyższej części profilu wystę pują piaskowce gruboziarniste i słabo wysortowane, z zestawami rynnowych warstwowań przekątnych. Powstały one w środowisku bariery piaszczystej. W całej sukcesji zaznacza się tendencja spłycająca od osadów przybrzeżnych po plażowe (Pieńkowski, 2009). |