| 4. Opis geostanowiska: | Na stromym, północno-zachodnim zboczu Góry Żakowej zbudowanym z odsłaniających się wapieni dewońskich żywetu - franu, widoczne są otwory prowadzące do pustek skalnych, które łączą się wewnątrz w jedną jaskinię. Wejście główne (fot. 2, 6) prowadzi do poziomego korytarza centralnego, od którego w lewo odchodzi korytarz boczny (fot. 8), zakończony wylotem (fot. 7). Strop korytarza centralnego pokryty jest rzeźbą krasowa w formie komórkowej polewy kalcytowej (fot. 8). Czarne zabarwienie pochodzi od dymu ogniska. W odległości 9 m od głównego otworu wejściowego, w dnie jaskini znajuduje się dół głębokości ok. 1,5 m, zabezpieczony żelazną kratą. Jest to częściowo zasypany szyb górniczy. Niestety nie ma informacji źródłowych na temat czasu jego powstania. Wiadomo jedynie, że istniał już w XVIII w. Nad nim położono drewniany, stylowy mostek prowadzący wgłąb jaskini. Początkowo poziomy, szeroki (4,7 m) i wysoki (2,3 m) korytarz za mostkiem zwęża się i obniża i lekko wznosi do góry. Po ok. 30 m od wejścia, rozgałęzia się i odchodzą od niego dwa wąskie korytarzyki, przechodzące w kominki, których otwory widoczne są w górnej części zbocza (fot. 1). Jaskinia stanowi pustkę krasową, która powstała wzdłuż szczelin ciosowych, prawdopodobnie w plejstocenie. Została poglębioną w wyniku działań górników poszukujących galeny (siarczek ołowiu). Posiada ubogą szatę naciekową składającą się z ww. polewy kalcytowej oraz małych, pojedynczych stalaktytów w głebi korytarza. Nieznaczne fragmenty nacieków i stalaktyty zachowały się jedynie głębszych jej partiach. Obiekt jest suchy, łatwy w penetracji, wymaga sztucznego światła. W nim ujawniają się obecni mieszkańcy. Rozpoznano pająki, motyle, świerszcze, muchówki, ślimaki, nietoperze. Szczegółowa informacja na temat fauny jaskini znajduje się w publikacji Urban (red., 1996), jak również bogata bibliografia dotycząca samej jaskini. |